نتایج درمان جداشدگی محل جوشگاه پیوند نفوذی قرنیه و خروج لنز داخل چشمی به دنبال ترومای غیرنافذ

هدف: تعیین عوامل خطرساز و نتایج درمان در مواردی از پیوند نفوذی قرنیه (PK) که به دنبال ترومای غیرنافذ دچار جداشدگی محل جوشگاه پیوند و نیز خارج شدن لنز داخل چشمی ‌(IOL) شده بودند. روش پژوهش: مطالعه موارد بیماری به روش گذشته نگر بر روی 7 چشم از 7 بیمار انجام شد. همه چشم‌ها بلافاصله پس از مراجعه به دنبال تروما، تحت مراقبت‌های اولیه قرار گرفتند و سپس ترمیم ثانویه تحت بی‌هوشی عمومی در اتاق عمل انجام پذیرفت. پس از ارزیابی محل زخم، ویترکتومی قدامی انجام شد و ترمیم ثانویه زخم نیز به وسیله بخیه با نایلون 0-10 انجام شد. یافته‌ها: بیماران شامل 6 مرد و یک زن با میانگین سنی 2/6±6/20 سال (10 تا 30 سال) بودند. میانگین فاصله بین پیوند قرنیه و تروما 1/10±6/15 ماه (5/26-5/2 ماه) بود. میانگین بهترین دید اصلاح‌شده بیماران قبل از تروما 38/0±6/0 لوگمار (معادل 80/20) و بعد از درمان نهایی 96/0±9/0 لوگمار (معادل 160/20) بود. دید نهایی یک بیمار به حد درک نور کاهش یافت. در هیچ مورد به پیوند مجدد نیاز نشد. بیش‌ترین موارد جداشدگی جوشگاه زخم در قسمت فوقانی پیوند (4 مورد) قرار داشت. بیش‌ترین عامل تروما، ضربه سیلی بود. هیچ موردی از اندوفتالمیت مشاهده نشد. نتیجه‌گیری: بیمارانی که تحت عمل پیوند نفوذی قرنیه قرار می‌گیرند؛ در هر زمانی به ویژه در سال اول، مستعد جداشدگی جوشگاه پیوند به دنبال تروما هستند. این مساله در مردان جوان که فعالیت اجتماعی بیش‌تری دارند و در معرض تروما هستند؛ شیوع بالاتری دارد و می‌تواند منجر به نابینایی گردد. توجیه کامل بیماران نسبت به این مساله و استفاده از محافظ چشم و در صورت امکان، انجام پیوند لاملار قرنیه به جای PK در مواردی که اندیکاسیون دارد؛ می‌تواند عوارض ناشی از تروما را در این بیماران کاهش دهد. · مجله چشم‌پزشکی بینا 1387؛ دوره 13، شماره 3: 325-321.